ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ
(2018)	Η συμφωνία της Αθήνας, Εκδόσεις Βακχικόν
(2015)	Η κατάσταση των πραγμάτων, ΡΕΩ
(2015)	Πεπραγμένα, ΡΕΩ
(2015)	Πεπραγμένα, ΡΕΩ
(2009)	Πετράδια, Ποιήματα των Φίλων
(2008)	Περιγραφικά, Ποιήματα των Φίλων
(2005)	Παρόντα, Ατέρμονο
(2003)	Η αναγκαιότητα της γλώσσας, Αλφειός
(2001)	Παράφωνα, Ποιήματα των Φίλων
(2000)	Παραδείγματα, Περιπλανητής
(1999)	Παράθυρα, Πανδώρα
(1997)	Προβλήματα. Πορίσματα, Ύφος
(1996)	Πρισματικά, Μπαρμπουνάκης Χ.
(1994)	Η κατάσταση των πραγμάτων, Αλεξίσφαιρο
(1994)	Η περιπέτεια της γραφής, Κώδικας
(1994)	Οι πειρασμοί του έρωτα, Κώδικας
(1991)	Πανοράματα, Gutenberg - Γιώργος & Κώστας Δαρδανός
(1990)	Παράσιτα, Γαβριηλίδης
(1990)	Πολύχρωμα, Γαβριηλίδης
(1983)	Περιστατικά, Μπαρμπουνάκης Χ.
(1981)	Παρακείμενα, Πλέθρον
(1978)	Προανακρούσματα, Τομές
(1974)	Πυροτεχνήματα, Δωδώνη
Συμμετοχή σε συλλογικά έργα
(2016)	Μάκης Αποστολάτος, Εκδόσεις Βακχικόν
(2011)	Τετραπληγία, Ατέρμονο
(2004)	Πιράνχας: Αδηφάγα κείμενα: 2002 - 2004. Πυρρίχιος: Ποιήματα του χαβαλέ, Ατέρμονο
(1991)	Πεζοί ήχοι, Αλεξίσφαιρο
(1987)	Ανθολογία Ελλήνων ποιητών, Εκδόσεις Καρανάση ______________ http://www.biblionet.gr/author/17663/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%8E%CE%BD%CE%B7%CF%82

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΝΤΩΝΗΣ «Παράθυρα», Εκδόσεις Πανδώρα

  ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ  

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΝΤΩΝΗΣ

«Παράθυρα»

Ποίηση, 127 σελ.

Εκδόσεις Πανδώρα, 1999

Οι λέξεις «έρωτας», «θάνατος», «ζωή», «τρέλα», «παιγνίδι», «περιπέτεια», κλείνουν το θεματικό πυρήνα της ποίησης του Γιώργου Καραντώνη. Λέξεις - κλειδιά που ο ποιητής μας παραδίνει για να μπούμε στην ψυχή του, που έχει τα «παράθυρα» ανοιχτά στην καθημερινότητα. Ο ποιητής γεννήθηκε μ' αυτά, ανοιχτά, κι όλο κοιτά έξω χωρίς να φοβάται μήπως το φως της κάθε μέρας «θα 'ναι - γι' αυτόν - μια νέα τυραννία». Καθώς η ψυχή του αναζητά περισσότερο φως, κυνηγά το ανείπωτο:... Κάτι με σπρώχνει να βγω έξω απ' τους τοίχους / βιάζομαι να πάω να κυνηγήσω στίχους... Η ποίηση μαζί του σε κάθε του αναζήτηση στη ζωή. Για παράδειγμα δεν ξεχωρίζει την ποίηση, απ' τη γυναίκα: «Κυρία μου / δος ημίν σήμερον / τον στίχον ημών τον επιούσιον». Για τον Γ.Κ., «όσα ψευδώνυμα κι αν μεταχειρίστηκε ο έρωτας / δεν μπόρεσε να κρύψει τ' όνομά του». Η ποίηση κι ο έρωτας, πρωταρχικά στοιχεία στους απερίφραστους κ' ευρηματικούς στίχους του: «Μέσα από τ' ανοιγμένα ποιήματα / ο επίμονος έρωτας έρχεται και ξανάρχεται».

Αν ο έρωτας είναι ζωή, η άλλη όψη του είναι ο θάνατος, και της ίδιας της ποίησης που δεν ξεχωρίζει απ' την έννοια της ζωής: 

«Σειρήνες περιπολικών / κι ασθενοφόρων / διαρκώς αναγγέλλουν / ποιητικά ατυχήματα / που συμβαίνουν / σε ώρες αιχμής / της ποιητικής κυκλοφορίας». Η τρέλα είναι θάνατος εν ζωή, κ' η ζωή λαχείο που σπάνια κερδίζει σήμερα: «Λαός - Λαϊκό Λαχείο / Εθνικό Λαχείο / Κράτος - Κρατικό Λαχείο / Δηλαδή γενικά την κάναμε λαχείο», ειρωνεύεται ο ποιητής παίζοντας με τις λέξεις. Μια περιπέτεια η ποίηση για τον Γ.Κ. στο κυνήγι του ανείπωτου. «Πρώτα το ανείπωτο / μετά θα 'ρθει το ποίημα», λέει κάπου, τοποθετώντας το ανέκφραστο, στο ανυλοποίητο ακόμα, της αγάπης του ανθρώπου, για τον άνθρωπο.

(Εκδόσεις Πανδώρα).

Γιάννης ΚΑΡΑΒΙΔΑΣ

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=747410

Περιπατητής, περιπλανητής και περιηγητής

  Βιβλιοκριτική  

Γράφει η Διώνη Δημητριάδου *

«Η συμφωνία της Αθήνας»
Γιώργος Καραντώνης,
εκδόσεις βακχικόν

Αθήνα 2018, σελ. 330

Δεν είναι εύκολο να κατατάξεις το βιβλίο του Γιώργου Καραντώνη σε μια μόνο κατηγορία. Ο ίδιος άλλωστε, σε μια απόπειρα προσδιορισμού του κειμένου του λέει:

[…] είναι ταυτόχρονα χρονικό, ιστόρημα, μυθιστόρημα, ηθογράφημα, αθηνογράφημα, πεζογράφημα, πεζοτράγουδο, ποίημα σε πεζό, δοκίμιο, μελέτη, ιστορία, αυτοβιογραφία…

Βιωματικό βιβλίο θα το προτιμούσα, γιατί έτσι περικλείει όλα όσα θέλει  να πει για την αγαπημένη πόλη, που όλους μάς κλείνει στην αγκαλιά της – γεννημένους εδώ και μη. Ένα βιβλίο-περιπλάνηση σε γειτονιές, σε πρόσωπα, σε μνήμες· μας θυμίζει μια Αθήνα που δεν υπάρχει πια παρά μόνο σε εικόνες καλά φυλαγμένες μέσα μας. Διαβάζεις και σταματάς σε σκηνικά που είναι και δικά σου, λες «ναι ήμουν κι εγώ εκεί» ή «ακριβώς έτσι το θυμάμαι κι εγώ». Έτσι καταλήγει και η ανάγνωση επίσης βιωματική.

Η Ομόνοια με νέα όψη. Το λοξό συντριβάνι, οι κυλιόμενες σκάλες, οι επικρίσεις για το έργο. Το τραμ. Παιδιά σκαρφαλωμένα στο πίσω μέρος τους. «Γαρύφαλλο στ’ αυτί/και πονηριά στο μάτι/η τσέπη άδεια πάντοτε/μα η καρδιά γεμάτη». Ο Μάνος Χατζιδάκις. Τα περιοδικά «Τραγούδι», «Ραδιοπρόγραμμα», «Ο Ταχυδρόμος», «Θησαυρός», «Ρομάντζο», «Η Διάπλαση των παίδων», «Το ελληνόπουλο», η σειρά του Ιουλίου Βερν των εκδόσεων «Αστήρ», τα κόκκινα βιβλία με αναπαραστάσεις από τις αυθεντικές γκραβούρες των πρώτων εκδόσεων. Οι εκδόσεις «Ατλαντίς»: «Κλασσική Βιβλιοθήκη Νέων, «Ιδεώδης Βιβλιοθήκη», «Τα αγαπημένα μου διηγήματα», «Φύσις και Ζωή». Γιορτινές επισκέψεις στο βιβλιοπωλείο Πεχλιβανίδη για αγορά βιβλίων. Η οδός Κοραή. Ο κινηματογράφος «Άστυ». Μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Ταινίες εξερευνητικές του Κουστό, συρραφή καρτούν Τομ και Τζέρι, αγέραστες κωμωδίες του Τσάρλι Τσάπλιν. Τα πρώτα τσιγάρα με φίλτρο. «Ντελίς», «Δήλος». «ΦΙΞ Κάνει καλό». το Μαράσλειο. Τα χημικά μολύβια, οι μεγάλοι σχολικοί χάρτες. Οι μαυροπίνακες. Τα πρώτα στυλό διαρκείας. Χάρτες και παιχνίδια από πλαστελίνη. Χειροτεχνία και ξυλογλυπτική με κόντρα πλακέ. […] Μία δραχμή το κουλούρι, μιάμιση δραχμή η εφημερίδα, τρεις δραχμές το «Μίκυ Μάους», πέντε δραχμές τα «Κλασσικά εικονογραφημένα», δύο δραχμές «Ο Μικρός Ήρως». Σινεμά: πλατεία δώδεκα δραχμές, εξώστης δέκα δραχμές. Εισιτήρια λεωφορείου ένα πενηνταράκι στην αρχή, οχτώ δεκάρες ύστερα, μία δραχμή αργότερα. Πρωινές ραδιοφωνικές εκπομπές την Κυριακή με κλασική μουσική. Ραδιοφωνικά σήριαλ της εποχής, δεκάλεπτα, δεκαπεντάλεπτα: «Η οικογένεια Παπαδοπούλου», «Η θεία Λένα». Μισάωρη εβδομαδιαία εκπομπή «Οι περιπέτειες του Τζων Γκρηκ

Και όλα αυτά με μια αφήγηση, που συχνά γίνεται ποταμός συνεχούς λόγου (ποια ανάγκη έχει η συνειρμική γραφή από σημεία στίξης;), ικανή να σε παρασύρει στους δρόμους της μνήμης μαζί με τον συγγραφέα. Χωρισμένο το βιβλίο σε τέσσερα μέρη: 1ο μέρος Μάιος 1990, 2ο μέρος Μάρτιος – Απρίλιος 1992, 3ο μέρος Απρίλιος –  Ιούνιος 1995, 4ο μέρος Μάρτιος – Ιούνιος 1999. Πρόκειται για τέσσερις αφηγήσεις που απλώνονται σε δέκα χρόνια και μεγαλώνουν ως προς την έκτασή τους καθώς η μία διαδέχεται την άλλη. Μέσα σ’ αυτά τα χρονικά πλαίσια που εκτείνονται οι «βόλτες» του Καραντώνη στην αγαπημένη του πόλη έχουμε την ευκαιρία να δούμε με τα δικά του μάτια τις αλλαγές στους τόπους και στους ανθρώπους· οι τόποι υποφέρουν από τη συμφεροντολογική επέμβαση των ανθρώπων, οι συμπεριφορές αλλάζουν, οι ιδεολογίες δοκιμάζονται και απορροφούν μέσα τους την πολιτική πολυχρωμία. Αν οι τέσσερις αυτές αφηγήσεις διαβαστούν σαν να ήταν μία (άλλωστε πόσες σημαντικές αλλαγές να δεις μέσα σε μια δεκαετία;), τότε αντιλαμβάνεσαι ότι η αληθινή σύγκριση γίνεται ανάμεσα στη δεκαετία του ’90 και στα παλαιότερα χρόνια (όσο πίσω θυμάται ο συγγραφέας)· διαρκώς στη σκέψη του έρχονται οι εικόνες της δικής του νιότης αλλά και της νιότης της πόλης του – πιο γραφικές, πιο αγαπητικές, όχι μόνο γιατί σημαίνουν το δικό του παρελθόν αλλά γιατί συνιστούσαν ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο της Αθήνας, λιγότερο πρακτικό και άνετο ωστόσο με τη δική του ομορφιά.

     Γιώργος Καραντώνης     

Σκέφτομαι αν θα ήταν καλύτερα οι τέσσερις αφηγήσεις να είχαν ενσωματωθεί σε μία, με τις απαραίτητες αλλαγές φυσικά. Θα είχαν αποφευχθεί έτσι κάποιες επαναλήψεις, θα είχε δοθεί μια πιο φυσική ροή του λόγου. Από την άλλη, όμως, ίσως να είχε χαθεί η αυθεντικότητα της κάθε μιας, που έρχεται να μιλήσει για την πόλη εντοπισμένη στο χρονικό διάστημα που όντως γράφτηκε· θα χανόταν ενδεχομένως η αίσθηση ενός χρονικού της πόλης αλλά αναπόφευκτα και του προσωπικού δικού του – για να μην ξεχνάμε και τον αυτοβιογραφικό χαρακτήρα του βιβλίου.

 […] η περιπλάνησή μου μέσα στην Αθήνα γίνεται και μια περιπλάνησή μου μέσα στο βιβλίο που γράφω γι’ αυτή, το ασταμάτητο βουητό της πολιτείας μεταφέρεται αυτούσιο, θα ’λεγα, μέσα στο κείμενο, ο θόρυβος των πολυσύχναστων δρόμων και πλατειών της γίνεται ο αχός του χρονικού του δικού μου και της Αθήνας, ένα «ηχητικό» χρονικό προσωπικό και αθηναϊκό, αν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με αυτόν τον τρόπο.

Μια βιωματική γραφή, λοιπόν, που αναζητά τη σύμπραξη του αναγνώστη. Ένα βιβλίο που διαβάζεται από όσους επιθυμούν να δουν μια άλλη όψη της πόλης στην οποία ζουν, να μάθουν μέσα από τα πολλά στοιχεία που παραθέτει ο συγγραφέας για την ιστορία της. Διαβάζεται όμως και αγαπιέται από όσους πέρα από τα άσχημα συνακόλουθα μιας μεγαλούπολης (για κάποιους τερατούπολης) νιώθουν πως έχει να δώσει προσωπικές αναφορές και μνήμες. Κυρίως για όποιον στα όμορφα ή άσχημα κομμάτια της Αθήνας βλέπει ακόμη δικά του απομεινάρια. Έτσι, καταλήγει να είναι ένα συναισθηματικό ταξίδι, με τη φόρτιση που έχουν ανάλογες πορείες προς τις ρωγμές του χρόνου. Εν προκειμένω αυτό το βιβλίο ας πούμε πως (ευτυχώς για τη λογοτεχνία) είναι η αφορμή για ένα τέτοιο ταξίδι.

 ____________

http://fractalart.gr/i-symfwnia-tis-athinas/

Μια περιπλάνησή μου μέσα στο χώρο και στο χρόνο, το δικό μου και της πόλης,

Φύλλα Λογοτεχνίας

Η συμφωνία της Αθήνας, 

του Γιώργου Καραντώνη

αφήγημα, 

εκδόσεις Βακχικόν 2018

Αυτό είναι ένα βιβλίο για την Αθήνα, ένα βιβλίο για την Αθήνα μου και την Αθήνα μας, ένα χρονικό της Αθήνας στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα και μια προσωπική καταγραφή βιωμάτων, αναμνήσεων, σκέψεων, εμπειριών, συλλογισμών και οραματισμών μου από τις δεκαετίες του ’50, του ’60, του ’70, του ’80 και του ’90, με κέντρο πάντα την Αθήνα, την «Ελλάδα Ελλάδος» κατά το Θουκυδίδη, την τόσο άδικα κατασυκοφαντημένη μητρόπολη του ελληνισμού, την τόσο επιπόλαια λοιδορούμενη από τους περισσότερους πρωτεύουσα – με όλες τις σημασίες της λέξης – της Ελλάδας. 

Είναι μια συμφωνία μου με την Αθήνα, παντοτινή και ακατάλυτη, είναι, όμως, ταυτόχρονα μια μουσική συμφωνία της αιώνιας μεγαλούπολης σε τέσσερα διαφορετικά μέρη, όσα είναι τα μέρη μιας τυπικής κλασικής μουσικής συμφωνίας, τέσσερα μέρη που διαφέρουν μεταξύ τους ως προς την έκταση και τον τρόπο γραφής τους, κάθε μέρος είναι εκτενέστερο από το προηγούμενο και απέχει χρονικά μεγαλύτερο διάστημα, γραμμένα, όμως, συμπτωματικά πάντοτε την άνοιξη, την άνοιξη του ’90 το πρώτο και μικρότερο, την άνοιξη του ’92 το δεύτερο και πιο μεγάλο, την άνοιξη του ’95 το τρίτο και ακόμα πιο μεγάλο, την άνοιξη του ’99 το τελευταίο και μεγαλύτερο, όπως και τώρα είναι άνοιξη του 2002 που γράφω αυτόν τον πρόλογο για ένα βιβλίο που τη συγγραφή του άρχισα πριν από δώδεκα χρόνια χωρίς να ξέρω τότε πού θα το οδηγήσω και πού θα με οδηγήσει, όπως ακριβώς μου συμβαίνει πολλές φορές με τους δρόμους της Αθήνας, που παίρνω κάποιο στην τύχη χωρίς να γνωρίζω εκ των προτέρων πού θα με βγάλει, σε κάποια από τις ατέλειωτες περιπλανήσεις μου στην αθάνατη πολιτεία. 

   Αυτό το βιβλίο, λοιπόν, δεν είναι μόνο μια συμφωνία της Αθήνας, όπως γράφει ο τίτλος του, αλλά και μια περιπλάνησή μου μέσα σε αυτή, όπως το δηλώνει ο υπότιτλός του, μια περιπλάνησή μου μέσα στο χώρο και στο χρόνο, το δικό μου και της πόλης, μέσα στα κείμενα που η ίδια μας προσφέρει και μέσα σε κείμενα άλλων συγγραφέων, δημοσιογράφων, χρονικογράφων, ακόμα και κείμενα διαφημίσεων, επιγραφών, συνθημάτων, γκράφιτι, μέσα σε όλο αυτό το τεράστιο υλικό που προσφέρει για διάβασμα η Αθήνα. Κι εγώ, περιπατητής, περιπλανητής και περιηγητής της ίδιας της γενέθλιας πόλης μου τη διαβάζω ασταμάτητα, διαβάζω από τα πιο φωναχτά μηνύματά της ως τα πιο κρυφά ραβασάκια της που συνέχεια στέλνει, από τις πιο κραυγαλέες εκλάμψεις της ως τις πιο σιωπηλές ανταύγειες της που αδιάκοπα εκπέμπει και μεταφέρω εδώ μερικές μόνο από τις άπειρες καταγραφές που θα μπορούσα να κάνω, κάποια σημεία μονάχα από τα πάμπολλα που θα ήθελα να περιγράψω.

    Λατρεύω την Αθήνα∙ αυτό είναι το μήνυμα του βιβλίου, αλλά προσοχή: Όταν λέω Αθήνα δεν εννοώ, φυσικά, το λεκανοπέδιο της Αττικής με τα τέσσερα εκατομμύρια κατοίκους, ούτε την Αθήνα με τα προάστιά της. Όταν λέω Αθήνα εννοώ το δήμο Αθηναίων με το ένα εκατομμύριο των δημοτών του, εννοώ, κυρίως, το ιστορικό κέντρο της με τις τόσες ομορφιές, ασκήμιες, χάρες, χαρές, με τα πολυάριθμα θεάματά του και τα πολυποίκιλα ενδιαφέροντά του.

 Ενάντια στον κοινό τόπο όχι μόνο των τελευταίων δεκαετιών, αλλά ολόκληρου του εικοστού αιώνα, που κατακρίνει την – κάθε φορά διαφορετική – σύγχρονη Αθήνα, εξυμνώντας μια εξιδανικευμένη και ουτοπική παλιά Αθήνα, η οποία διαρκώς μεταφέρεται χρονικά όλο και κοντύτερα – από την Αθήνα του δέκατου ένατου αιώνα έφτασαν να εξυμνούν την Αθήνα της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 ως την παλιά καλή Αθήνα! –και που ουδέποτε, βέβαια, υπήρξε έτσι όπως τη φαντάζονται οι εξυμνητές της, εγώ διαλέγω αποφασιστικά την πραγματική Αθήνα, την Αθήνα των μύριων προβλημάτων, αλλά και των άπειρων απολαύσεων κάθε είδους, εγώ προκρίνω την Αθήνα του εικοστού πρώτου αιώνα, την κυριολεκτικά σύγχρονη Αθήνα που διαρκώς καλυτερεύει μέρα με τη μέρα, που συνέχεια ομορφαίνει χρόνο με το χρόνο, ειδικά τώρα με τα μεγάλα έργα που την αναπλάθουν ολόκληρη, που τη μετασχηματίζουν προς το καλύτερο από άκρου εις άκρον, που δημιουργούν μια νέα Αθήνα μέσα στα σπλάχνα της παλιάς.

 Δε θα αναφερθώ στις αλλαγές και στις μεταρρυθμίσεις των τελευταίων χρόνων, διότι τέλειωσα το γράψιμο αυτού του βιβλίου πριν από τρία χρόνια και δεν προτίθεμαι να γράψω τίποτα παραπάνω.

 Στα χρόνια που επακολούθησαν έκανα διάφορες ορθογραφικές και συντακτικές διορθώσεις στο κείμενό μου, επέφερα μερικές γλωσσικές τροποποιήσεις και άλλες μικροαλλαγές, αλλά πάντοτε σεβόμενος τη χρονική στιγμή που γράφτηκε το κάθε κεφάλαιο του βιβλίου: Δεν έκανα μεταγενέστερες επεμβάσεις για γεγονότα που συνέβησαν μετά το χρονικό σημείο της συγγραφής του, δεν άλλαξα τα γραφτά μου ακολουθώντας τις αλλαγές που έγιναν στην Αθήνα, ούτε διέγραψα κάποια σημεία που θα ήταν δυνατό να απαλειφθούν, αν ήθελα. 

Αυτό αιτιολογεί και δικαιολογεί, πιστεύω, κάποιες επαναλήψεις που μπορεί να εντοπιστούν στο κείμενό μου, κάποιους πλατειασμούς που ενδεχομένως υπάρχουν, καθώς η περιπλάνησή μου μέσα στην Αθήνα γίνεται και μια περιπλάνησή μου μέσα στο βιβλίο που γράφω γι’ αυτή, το ασταμάτητο βουητό της πολιτείας μεταφέρεται αυτούσιο, θα ’λεγα, μέσα στο κείμενο, ο θόρυβος των πολυσύχναστων δρόμων και πλατειών της γίνεται ο αχός του χρονικού του δικού μου και της Αθήνας, ένα «ηχητικό» χρονικό προσωπικό και αθηναϊκό, αν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με αυτόν τον τρόπο. Όλα τα κεφάλαια είναι γραμμένα «εν θερμώ» και εντελώς αυθόρμητα, με όλα τα προτερήματα και τα μειονεκτήματα τέτοιου είδους γραφής, έτσι θα πρέπει να διαβαστούν, να ακουστούν θα μπορούσα να πω, με τον απόηχο, έστω, της βουής της παντοτινά ακοίμητης πόλης. Τα ενδεχόμενα μειονεκτήματα αυτού του βιβλίου είναι πλεονεκτήματά του ταυτόχρονα.

____________

https://www.vakxikon.gr/prodhmosiefsh-karantwnhs/

Γιώργος Καραντώνης, "Η Συμφωνία της Αθήνας" εκδόσεις Βακχικόν

  Η ΑΘΗΝΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ  

Αφηγήματα // Μαρτυρίες

Ο ποιητής και πεζογράφος Γιώργος Καραντώνης γράφει ένα πρωτότυπο χρονικό για την Αθήνα, ένα χρονικό που συνδυάζει αρμονικά τις προσωπικές αναμνήσεις, εμπειρίες, σκέψεις και συναισθήματα του συγγραφέα από τη γενέθλια πόλη του με την ιστορία της Αθήνας, την περιγραφή δρόμων, πλατειών, συνοικιών και χτιρίων της και την καταγραφή προσώπων, πραγμάτων, γεγονότων και καταστάσεων που χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη Αθήνα.

Γραμμένο τμηματικά μέσα στη δεκαετία του ’90, αυτό το βιωματικό βιβλίο μιλά για την Αθήνα του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα, χωρίς να απουσιάζουν προγενέστερες αναφορές, ενώ ο συγγραφέας δεν αποφεύγει να εκθέσει τις κρίσεις και τις απόψεις του για γενικότερα κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά και γλωσσικά ζητήματα, δίνοντας μια πανοραμική εικόνα της πολιτείας και της εποχής, επιχειρώντας μια ιδιότυπη χαρτογράφηση του αθηναϊκού χώρου και χρόνου.

Αυτή η ποικιλόμορφη γραφή, εμπλουτισμένη συχνά με αποσπάσματα από άλλα λογοτεχνικά, δημοσιογραφικά ή επιστημονικά κείμενα και διανθισμένη μερικές φορές με γκράφιτι, σλόγκαν, διαφημίσεις και πολιτικά συνθήματα, έχει ως κεντρική ιδέα την αγάπη για την Αθήνα, τη μεγαλούπολη που ο συγγραφέας, ενάντια στις βαρετές κοινοτοπίες και στις συνηθισμένες μεμψιμοιρίες, βρίσκει γοητευτική και τη ζωή μέσα στα όρια του Δήμου Αθηναίων συναρπαστική, χωρίς, φυσικά, να παραγνωρίζει τα προβλήματα ή να υποτιμά τα μειονεκτήματα που, ασφαλώς, υπάρχουν.

~~~~~~~~~~~

Ο Γιώργος Καραντώνης, του Δημήτρη και της Ευρυδίκης, είναι ποιητής, πεζογράφος, αρθρογράφος. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1947. Τελείωσε το Βαρβάκειο το 1964 και την ίδια χρονιά πέτυχε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, απ’ όπου πήρε πτυχίο Νομικής (1970) και πτυχίο Πολιτικών Επιστημών (1973). Γνωρίζει αγγλικά και γαλλικά. Από το 1972 ως το 1997 ασκούσε τη δικηγορία στην Αθήνα.

Από το 1974 ως το 2014 έχει εκδώσει συνολικά είκοσι βιβλία με ποίηση, η ύλη των οποίων βρίσκεται τώρα συγκεντρωμένη σε δύο τόμους με τον τίτλο Πεπραγμένα. Έχει εκδώσει, επίσης, εφτά βιβλία με πεζογραφία, θέατρο, πειραματικά κείμενα, αφορισμούς, αρθρογραφία, ενώ έχει προλογίσει και επιμεληθεί εφτά βιβλία άλλων συγγραφέων.

Ποιήματα, πεζά, άρθρα, σχόλια, κριτικά σημειώματα, ανακοινώσεις και συνεντεύξεις του έχουν δημοσιευτεί επανειλημμένα σε πολυάριθμα έντυπα, ενώ ο ίδιος έχει παρουσιαστεί και μιλήσει για διάφορα θέματα σε λογοτεχνικές εκδηλώσεις, στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση.

Μερικά ποιήματά του έχουν μεταφραστεί και δημοσιευτεί σε ξένες γλώσσες και πολλά άλλα περιλαμβάνονται σε αρκετές ποιητικές ανθολογίες. Με το έργο του έχουν ασχοληθεί και γράψει ευνοϊκά από την αρχή της λογοτεχνικής εμφάνισής του γνωστοί κριτικοί και λογοτέχνες.

Από το 1982 είναι τακτικό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών (Ε.Ε.Λ.).

Εκτός από τη λογοτεχνία, τον ενδιαφέρουν όλες οι μορφές τέχνης, η γλωσσολογία, οι κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες, η ιστορία, η ψυχιατρική.

Εννοείται πως πάντα ζει και κινείται στο κέντρο της Αθήνας, το οποίο δεν έχει σκοπό να εγκαταλείψει ποτέ.

___________

https://gramma-athina.blogspot.com/